چیتگر و کرونا (دلنوشته)
امروز یازدهم اردیبهشت ۱۳۹۹ در حالی که کم کم به زندگی با کرونا عادت کرده ایم و قرنطینه ها کاملاً شکسته شده، با همسر و پسرم به پارک چیتگر رفتیم
ابتدا با در بسته این پارک مواجه شدیم، وقتی متوجه شدیم افراد با دوچرخه و یا پیاده وارد پارک می شوند، ما نیز تصمیم به ورود گرفتیم.
پس از پیاده شدن از ماشین، وارد پارک شدیم و خیلی جالب بود که به لطف بارندگی های مفصل امسال، چیتگر و علی الخصوص پای درختان را بسیار سرسبز یافتیم. بنظر میامد اندکی قبل از ورود ما به پارک بارش باران رخ داده باشد و همین امر منجر به هوای فوق العاده تمیز و درخشندگی تلألو آفتاب عصر بر روی برگهای درختان می گردید. افراد مختلف نیز در حال پیاده روی بودند. پسرم رایین بیست ماهه ما نیز با شور و شوق فراوان جلوتر از ما به سرعت و با قدمهای کوچولوی خود دوان دوان می رفت و شور ایجاد شده در خود را به ما نیز منتقل می نمود، در چهره افرادی که از کنارشان عبور می کردیم شادی زایدالوصفی محسوس بود که قابل تأمل می نمود، گویی کرونا باعث شده بود که افراد قدر شادی های کوچک خود را با کیفیت بالاتری بیابند، در همین اوضاع و احوال بودیم که آقایی در حالی که آهنگ شادی از هایده از موبایلش شنیده می شد با رقص و شادی از کنارمان گذشت! آری همه چی عجیب می نمود! بعد از تحمل سختی های حاصل از دو ماه خانه نشینی در ایام کرونا چقدر رنگ همه چی عوض شده بود و چه انرژی مثبتی وارد شهر گشته بود، در همین حال بودیم که غرش ابرهای بهاری نوید باران عن قریب را به ما می داد و بهمین علت ما در مسیر برگشت به سمت ماشین قرار گرفتیم، در طول مسیر صدای هوهوی باد و چیک چیک باران از دشتهای دوردست شنیده می شد و مرا بیش از پیش بیاد این عاشقانه سهراب سپهری می انداخت:
چشمها را باید شست
جور دیگر باید دید
چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را خاطره را زیر باران باید برد
با همه مردم شهر زیر باران باید رفت
دوست را زیر باران باید دید
عشق را زیر باران باید جست
هر کجا هستم٬باشم
آسمان مال من است
پنجره٬فکر٬هوا٬عشق
زمین مال من است
چشمها را باید شست
جور دیگر باید دید
چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
